bir kez daha Reenkarnasyon Kulübü

İkinci kez okuduğum kitap daha önce olmuş muydu hatırlayamıyorum. Kaan Arslanoğlu'nun Reenkarnasyon Kulübü bu anlamda bir ilk sanırım. 2011 yılında İthaki yayınlarından çıkmıştı kitap. Arslanoğlu'nun bu güne kadar yayınladığı tüm kitapları okuyan birisi olarak, Reenkarnasyon Kulübü'nü de okuyup bloguma şunları yazmışım. Hem yeniden canlandırmaya çalıştığım blog sayfama daha fazla okur kazandırmak hem de sıkça takip ettiğim insanbu.com sayfasının tanınırlığına katkı sağlamak düşüncesiyle, sayfanın kurucularından Kaan Arslanoğlu ile e-söyleşi yapmayı önerdim. Sağolsun önümüzdeki aylarda soruları yanıtlayabileceğini belirten bir yanıt gönderince dönüp Reenkarnasyon Kulübü'nü yeniden okumam gerektiğini hissettim. 

Diğer kurgu eserlerinden farklı bir tarzda yazılmıştı hatırladığım kadarıyla. Aradan 4 yıl geçmiş gerçi ama gene de temel kurgu ve iddialar dışında bir çok ayrıntıyı unuttuğumu gördüm yeniden okurken. Bir diğer fark ettiğim ise romanda geçen kimi tespitler üzerinde yeterince durmadığım düşünmediğim gerçeği. Hatta 2013 yılında yayına başlayan insanbu.com'un isminin de romanın 218. sayfasında geçtiğini. Sosyalizm için mücadele edenlerin Türkiye'de dini bir kenara bırakmaması gerektiği üzerine geçen bir tartışmada, romandaki Arslanoğlu şöyle diyor :

"....Ama siyasal alan dinin tam ortasında...Din zaten siyaset. Dinle siyaseti ayıramazsın...Zaten esneklik derken tek kastım o değil ki. Genel bir şey bu. Sosyolojik, psikolojik, biyolojik...her şey ekonomi değil. İnsan bu insan. Malzememiz insan!" Reenkarnasyon Kulübü, 218

Romanı tekrar okumaya başladığımda baş karakterlerden İnci'yi hiç hatırlamadığımı fark ettim. Sanırım daha çok siyasal mücadele üzerine karakterlerin söylediklerine odaklanmışım. Oysa bu tespitleri, eleştirileri bir kenara koyup daha yüzeysel bir okumayla da keyifli bir romanmış Reenkarnasyon Kulübü. 

Siyaset üzerine tespitlere gelince, romanı bugün yeninden okumak çok ilginç geldi. Dediğim gibi insanbu.com ile ilgili bir e-söyleşi için soruları hazırlamakta yardımcı olur diye düşünerek başlamıştım yeniden okumaya. Şaşırtıcı bir şekilde fark ettim ki bu roman, bir yerde insanbu.com'un fikir babası. Elbette bu tespitimi bir soru olarak göndereceğim. Arslanoğlu yıllardır insan zekasının yetersizliğinden hareketle komünizme inanmadığını, bir yerde dinden farklı olmadığını yazıyor. Bu tespitini destekleyecek bir bölüm var romanda. Romanın başında "Yayıncının yazılı izni olmadan alıntı yapılamaz" ifadesi yer aldığı için fazla alıntı yapmayacağım. Şu kadarını yazayım, roman karakteri Arslanoğlu partili Ferdi ile Serhat'ı neden kazanamadıklarını konuşurken Ferdi, Serhat'ta solcu olacak özün eksikliğinden bahsediyor ve onu kazanmanın olanaksızlığını söylüyor. Kimileri böyledir, ne yapsan olmaz mealinde bir şeyler. Bu tespit ile kimilerinin kalplerinin mühürlendiği ayetinin benzerliği dikkat çekici değil mi? 

Bugünkü siyaset tablosuna bakınca umutlu olabilmek olanaklı değil. Elbette hayata soldan bakanlar açısından. İnsanın aklı almıyor gerçekten de. Herşey böylesine çırılçıplak, kabak gibi ortadayken insanlar neden solcu olmaz. Nasıl aldanır. Üniversite hastanesinde muayene oluyorsunuz ve doktor sizden ultrason istiyor. Radyolojiye gidip randevu istiyorsunuz. Ocak ayına randevu öneriyorlar. Yani beş ay sonraya. Ekliyorlar, eğer özel yaptırmak isterseniz 88 TL ödeyip daha erken randevu alabilirsiniz. 88 TL verince 2 (iki) gün sonraya randevunuz hazır. Sadece bu örnek bile insanı isyan ettirir. Demek ki alet var, demek ki o aleti işletecek insan da var. Ama parası olan için. Söz konusu olan sağlık. Daha şık bir elbise değil, daha lüks araba değil. Parası olan lüks evde otursun, diğeri küçük bir evde deyip çıkamazsın içinden. Sadece bu örnek bir yeter, ama yetmiyor. Neden yetmediğine dair romandaki Arslanoğlu aynı anahtarı açılmayan kilide sokmanın anlamsızlığını söylüyor. İyi bir benzetme. Kilit aynı, anahtar aynı ve biz bu kez açacağını umuyoruz. 

Romanı yeniden bitirince bu kez kendime kızdım. Hep bir şeyler yapmalı diye düşünüp oturup durduğum için. Bir dönem yazdığım meslek odası bültenlerinde romanı tanıtan yazı yazmadığım için. Arslanoğlu'nu sosyal bir etkinlik için söyleşiye davet etmediğimiz için. Romanı sevdiklerime hediye etmediğim için. Neyse ki hiçbirisi için geç sayılmaz. En azından çok geç sayılmaz....