S A D E C E Ö Z G Ü R

Emeklilikte yaşa takılanlara yönelik yasa değişikliği TBMM'de görüşülmeye devam ediyor. Bu yazıyı yayınladığım 4 Şubat cumartesi sabahı itibariyle komisyon aşaması da geçildi. Önümüzdeki salı günü Meclis Genel Kurulu'nda görüşülecek.  Çalışma hayatına 1993 senesinde başlayan birisi olarak, beni de yakından ilgilendiriyor bu yasa. Üniversiteyi bitirdiğim seneden bu yana, neredeyse kesintisiz süren çalışma hayatımın sonuna mı yaklaşıyorum? Yanıtını Türkiye'de yaşayan herkes verebilir aslında. Elbette hayır. Keşke bizim ülkemizde de emekliler, emekli maaşı ile farklı ülkelerde tatil yapabilse, hatta İtalya'nın ya da İspanya'nın Akdeniz kıyılarındaki şehirlerine yerleşip oralarda yaşamlarını sürdürse. Hayal gibi geliyor kulağa değil mi?  Ne yazık ki günden güne artan fiyatlar, zaten zor olan geçimi olanaksıza doğru eviriyor. Bu yüzden emekli olursam düşecek aylık gelirimi hesabedince, ya yeni bir iş bulmam gerekecek ya da emeklilik kararını gözden geçirmem.  Geçenlerde

Hep merak ederim, beni sadece yazılarımla tanıyan var mıdır diye. Blogumun, sayıları az da olsa, düzenli okuyucuları var. Ancak bu kişilerin arasında, hiç tanışmadıklarım var mı meselâ? Neyse, bu gereksiz ama en azından kısa girişin ardından gelelim yazının başlığına. Devir kapanırken diye yazsam da aslında devir kapanacak mı tam belli değil. EYT olarak kısaltılan emeklilikte yaşa takılanlar düzenlemesi henüz netleşmediği için kesin konuşmamakla birlikte, 25 senelik işverenin değişmesi ihtimali ortaya çıktı.  Bu önemli değişiklik, farklı duyguları beraberinde getiriyor. Bir yanda yeni başlangıçların heyecanı, bir yanda, toplamda 28 senedir süren rutinin bozulmasının ortaya çıkarttığı endişe. Bir yanım düzeni değiştirmemek doğru derken, diğer yanım şimdi değilse ne zaman diye sesleniyor... Kısacası sevgili okurum, kafam karışık... En güzeli, henüz ortada üzerine düşünülecek bir yasa da olmadığına göre, birikmiş izinlerin bir bölümünü kullanmak... Sonrasına sonra bakarız... Bu arada yazı

Eğer twitter kullanıyor olsaydım, bu yazının başlığını yazmakla yetinirdim. Oysa bir blog yazarı olduğum için, derdimi biraz daha uzun anlatmam gerekiyor... Eminim sizler de gözlemlemişsinizdir, sabah ve akşam saatlerinde yolları kaplayan araçların büyük çoğunluğunda sadece sürücü var. Yolcusu bile yok. Aslında iki nokta arası ulaştırılan, kişi değil, araç oluyor. Peki toplu taşıma ücretsiz olsa, araç sahiplerinin ne kadarı aracını kullanmayı tercih eder.  İtirazlar hemen gelecektir: Özel aracın konforu, toplu taşımada olmaz. Toplu taşıma her yere yok. Toplu taşımaya, hele ücretsiz olursa, kimse binemez. Belediyeler, zaten sübvanse ettiği bu hizmeti, bedava verirse, bunun için kaynağı nereden bulacak. İşin doğrusu tüm bu soruları ben de düşündüm ve bugün için tatmin edici bir yanıt bulamadım. Ancak bu konuyu düşünmeye ve araştırmaya devam edeceğim.  Sizlerin aklına gelenler olursa, aşağı yazabilirsiniz...

Blogun düzenli okuyucuları fark etmiştir, artık İstanbul'da yaşıyoruz. İmparatorluklara başkentlik yapmış, tarihi binlerce sene öncesine giden, yirmi milyonun üzerindeki nüfusu ile birçok ülkeden kalabalık bu dev kent, seneler seneler boyu korkutmuştu beni. Hep, gezmek için güzel, yaşamak için zor bir kent deyip durdum. Koşullar gereği yaşamaya mecbur olduğumdan kendimi kandırıyor muyum emin olamıyorum ama şunu itiraf etmeliyim ki İstanbul'u çok sevdim. Doğru, çok kalabalık. Günün neredeyse her saati, şehrin neredeyse her yerinde insanlar ve araçlardan oluşan bir akıntı var. Eskiden İstiklâl caddesine gittiğimizde, Ankara'dan gelen herkesin ilk yaptığı, akıntıyı görüp şaşardık. Şimdi o akıntının şehrin tüm ana caddelerinde olduğunu düşünün. Doğru trafik korkunç. Belki bir ara yazarım, bu günlerde ulaşım araçlarım arasına taksi de girdi. Günde en az bir kez biniyorum taksiye. Taksi ile gittiğim yol uzun değil, hatta kimi kez asgari ödeme, taksi metrenin yazdığından fazla o

Yandaki kareyi 2019 yılının ilkbaharında çekmiştim. Fırsat buldukça Eymir kenarına indiğim, kiraladığım üç tekerlekli bisiklet ile gölün çevresini dolaştığım günlerin birinde. Göl turuna Oran tarafındaki kapıdan başladığımda yolun yarısında karşıma çıkardı sazlıklar.  2019'un son baharında, göl etrafında koşmaya başlamıştım. Sazlıkları gördüğümde yolu yarılamış oluyordum ve istisnasız her seferinde kafamın içinde aynı şarkı çalmaya başlıyordu: Sazlıklardan havalanan...  Yolun kalan yarısı boyunca bana eşlik eden bu şarkının, verdiği enerji ile parkuru tamamlardım.  Dün gece öğrendiğim haberin ardından aynı şarkı çalmaya başladı... Siz bilmezsiniz diye başlardı büyüklerimiz, son zamanlarda şarkıları çok duyulmayan bir sanatçının vefatı üzerine. Şimdi ben aynı kalıbı, kızlarıma İlhan İrem'i anlatmak için kullanıyorum.  Hissettirdiklerin için teşekkürler. Şarkıların ve yazıklarınla kalbimizde yaşamaya devam edeceksin.

Uzun bir aranın ardından yeniden bir blog yazısı yazmanın garip heyecanı içindeyim. Bloga yazı ekliyordum eklemesine. Ancak son dönemde eklediklerimin tümü, okuduğum kitaplara dair yazdığım kısa notlardan ibaretti. Bu kez, geçmişte örnekleri çokça olan, kendime notlardan birisini yazmaya niyetliyim.  Niyetliydim desem daha doğru olacak sanırım.  Yeni yazı yazmak için otursam bile yaptığım eski yazdıklarımı okumaktan ibaret oldu.  Blogu yeniden eski düzenine oturtmak istiyorum. Umarım en kısa zamanda yeni yazılarla yeniden başlarım yazmaya...  En çok kendim için.

Her ayın son pazartesi yapmayı planladığım ancak iki aydır geciktirdiğim değerlendirme yazısının Nisan sayısı karşınızda... Öncelikle yaptıklarım ve yapamadıklarımı paylaşarak başlayayım: Kitap almama kararıma uyduğum bir ay oldu. Evdekilerden okumaya devam ettim. Bu ay Delal Arya 'nın çocuklar için yazdığı Pera Günlükleri serisinin ilk dört kitabını okudum. Bloga, serinin ilk kitabı Körler Ülkesi 'ne dair notlarımı ekleyebildim. Diğer 3 kitabı da yakın zamanda eklemeye çalışacağım.  Karantina günleri başladığında düzenli yaptığım egzersizler, zaman içerisinde giderek seyrekleşti. İtiraf ediyorum ki karantina günlerinde sporu günlük rutinin içerisine koyamadım. Umarım önümüzdeki ay yazacağım değerlendirmede bu durum değişmiş olur. Gelişmelerden çıkardığım sonuçlara göre Mayıs, evde kalarak geçirdiğimiz son ay olacak. Hatta Ramazan bayramı sonunda hayatın normalleşeceğini göreceğiz diye umuyorum. Bu durumda, evde kalan günleri daha verimli geçirmek gerek.  Daha az

bu günlerde banklar kedilere emanet... Her ayın son pazartesi yazacaktım bu aylık değerlendirme yazısını. Bir kaç günlük gecikme ile yapıyorum, kusuruma bakmayın. İşin doğrusu, kimsenin blog okuma isteği yok. Dünya çapında yayılan Yeni Tip Korona virüsü nedeniyle, alışageldiğimiz düzenin dışında bir hayata uyum sağlamaya çalışıyoruz hepimiz. Bu garip günlerde blog yazma isteğim olmasa da, rutinleri aksatmamak adına yazayım Mart 2020 değerlendirmesini. Osmanlıca öğrenme isteğini 2020 hedeflerinden çıkartmaya karar verdim.  Yeni kitap almama kararımı bir kitap için deldim. Emrah Safa Gürkan'ın Bunu Herkes Bilir adlı son çalışmasını alıp okudum. Pişman değilim :) Spor, Mart 2020'de de aksatmadığım bir şey oldu. Yürüyüşün yanına masa tenisini de eklemiştim. Hayat normale dönünce, devam etmek istiyorum.  Zor günler, zor zamanlar.... Umarım insanlık daha insanca bir dünyaya evrilir...

Eymir Gölü Blog yazılarımda güncel gelişmelere dair pek bir şey olmadı bugüne kadar. Adı üzerinde "güncel", günlük değişen. Oysa blog yazıları seneler sonra bile okunabiliyor.  Korona salgını ya da bir başka değişle Covit - 19 virüsü salgını da güncel bir konu belki. Ancak öyle hissediyorum ki ileride covit 19 salgını öncesi ve sonrası diye ayıracağız tarihi.  Benim covit 19 sonrası dünyaya dair öngörülerimi sıralayayım aşağıda. İlerleyen senelerde okuyanlar ve o günlerde yaşayanlar tahminlerimin ne kadarının gerçekleştiğini görecek... İnsanların birbirine fiziksel mesafesi artacak sanal mesafesi azalacak.  İş yerlerine gitme yerine her yerde ve her zaman çalışma yaygınlaşacak.  Online işlemler, hayatın her alanında hakim olacak.  Sanal gerçeklik uygulamaları günlük hayatın içine girecek. Seyahatler azalacak. Farklı salgınlar ile insanların ortalama yaşı aşağı düşecek. Başka bir değişle belli bir yaşın üzerindeki insanların sayısı azalacak. 

"Ayağımı kaldırıma atmam ile araba durdu önümde" "Medeniyet böyle bir şey işte, kimse hız sınırını aşmıyor." Yukarıdaki iki cümleyi, Avrupa kentlerini gezip dönenlerden sıklıkla duymuşşunuzdur eminim. Oysa aynı kurallar ülkemizde de geçerli senelerdir. Geçtiğimiz yılın sonbaharında İçişleri Bakanlığı yaya geçitlerinde araçların yayalara yol vermesi konusunda bir dizi uygulama gerçekleştirdi . Çoğunlukla yaya olarak var olduğum trafik düzeninde, bu uygulamalar beni fazlasıyla heyecanlandırdı.  Aradan geçen zaman, özellikle yayaların ısrarlı taleplerinin de etkisiyle, yaya geçitlerinde araçlar duruyor... Ancak, ne yazık ki hâlâ istenilen düzeyde değil. Aslında yaya iken talep ettiğimiz bu kurala uyumu, araç kullanırken hatırlamamız yeterli olacak... Lütfen aklımızdan çıkarmayalım, arabayı park ettikten sonra biz de yaya olacağız!!

buz tutar bir yanımız bir yanımız bahar bahçe @ Eymir Gölü Bitmemiş bir yazı olsa da yayınlamak istedim. Eymir Gölü etrafında koştuğum dönem hazırlamaya başlamıştım. Tamamladığımda yayınlarım diye düşünmüştüm. Tamamlanamayacak gibi görünüyor. Belki gelen yorumlar ile zenginleşir.... Buyurun o zaman, " hiç " " yoktan " " iyi " midir? Koşarken aklıma geldi. Aklımda kalmasın, kayıtlara geçsin dedim ve yazdım. Başlık, Erkan Oğur'un Hiç adlı albümünden.  Hiç, yoktan iyi midir?  İlk okuduğumda da çok etkilemişti bu söz. Kelime oyunu yapmaktan ziyâde düşündürmeyi amaçlayan bir yazı demiştim kendime. Bugün koşarken neden aklıma geldi, emin değilim.  "Hiç"lik, insan beyninin algılayabileceği bir şey değilmiş gibi geliyor bana. "Yok"luk, öyle değil meselâ. İki kelimenin arasında, bir ara var olmuşluk farkı var. Yok, bir zamanlar varmış bilgisini de içinde barındırıyor. En azından bence böyle. Oysa hiç bambaşka. Eminim seyretmişsi

pasajlar... gizem... İstanbul Her ayın son pazartesi yapmaya çalıştığım, geçmiş ayın değerlendirmesi serisinin Şubat sayısı ile birlikteyiz... Aslına bakarsanız, 2 gün de olsa, kısa bir ay olunca yazılacaklar o kadar uzun olmuyor... Kısaca geçmek gerekirse; Osmanlıca, istediğim hızda ilerlemiyor ne yazık ki.  Yeni kitap almamaya devam ediyorum. Az konuşup çok düşünmenin ilk bölümünü yapabiliyorum... İkinci bölüm ise daha fazla çaba göstermeliyim. Spor, 2020'nin en başarılı bölümü. Neredeyse her gün, aksatmadan yürüyorum... Mart ayı değerlendirmesinde görüşmek dileğiyle...

Sadece 0 ve 2'lerden oluşan bir tarih... Bugünü yazısız geçemezdim.  Nasıl bir gelecek bekliyor bizden sonraki kuşağı, kestirmek kolay değil. Vonnegut'un Otomatik Piyano adlı distopyası kadar bile insancıl olmayacağından endişeliyim, uzunca bir süredir. "Dünya" adlı sahnede "figüran" rollerini üstlenenlere duyulan "ihtiyaç", her geçen sene azalıyor. "Sistem", artık varlığına pek ihtiyaç duyulmayan bu "figüran"ları daha ne kadar "besleyecek"? Farkındayım, karamsar bir yazı oldu/oluyor. Ancak, haberleri izlediğinizde karamsarlığa kapılmak işten değil. Neyse, enseyi karartmamak gerek gene de...

@ Eymir Gölü 2019'un sonlarında, utanarak, ilan ettiğim bir liste vardı. Bugüne kadar hiç okumadığım yazarlar listesi... 2020 yılını, öncelikle bu ayıbımı kapatmayla geçireceğimi de aynı yazıda duyurmuştum. Senenin 12 ayına uygun olsun diye, 12 isimden oluşan bir listeydi duyurduğum. Hatırlatmam gerekirse; 1. Yaşar KEMAL  2. Ivan Sergeyeviç TURGENYEV 3. Kemal TAHİR 4. Orhan PAMUK  5. Fernando PESSOA 6. Harper LEE 7. İhsan Oktay ANAR 8. Attila İLHAN 9. Mehmet EROĞLU 10. Şebnem İŞİGÜZEL 11. Vüs’at O. BENER 12. Halil CİBRAN 2020'nin başlaması ile birlikte listede yer alan yazarların kitaplarından okumaya başladım. Atilla İlhan'ın Fena Halde Leman adlı romanı, bugüne kadar okumamış olmamın hüznü ile bitirmeye yaklaştığım eser oldu.   Bir terslik olmaz ise, bir kaç gün içerisinde bloga ekleyeceğim Fena Halde Leman'ı okurken bir şairin yazdığı romanı okumanın ne kadar keyif verici olduğunu düşündüm. Hava durumunu, şehri, duygu durumunu a

2019'da başlayıp 2020'de sürdürdüğüm "planlar ve uygulamaları" dizisinde, 2020'deki ilk yazısına başlıyorum. 2020'deki hedefleri kısaca hatırlatayım: Osmanlıca öğrenmek, Kitap satın almamak, Her ay bir fotograf etkinliğini takip etmek, Bol spor (yürüyüş elbette, koşmak pek yaşıma uygun değil ne yazık ki) az yemek ikilisine devam etmek, Daha çok düşünüp daha az konuşmak (herhalde 2020'nin en zorlu hedefi bu) 2020'de, aylık değerlendirmelere de bir standart getirmeye karar verdim. Artık her ayın son pazartesi, o ayın değerlendirmesine dair notlarımı yayınlayacağım.  Gelelim ilk ayın değerlendirmesine; Osmanlıca öğrenmek yolunda, hızlı olmasa da, adımlar atıyorum. Çeşitli kaynakları kullanarak, vakit buldukça, çabalıyorum. Bu gidişle, hedefim sene sonuna kadar basit metinleri çözebilecek kadar öğrenebilmek. Kitap almama kararımı uyguluyorum. Geçenlerde kızım ile gittiğimiz sahafta hediye edilen kitabı saymazsak yeni kitabım yok. İş

İnsanBu.com sitesinden daha önceki yazılarımda bahsetmiştim . 2013 tarihli ilk yazımın ardından 2015 yılında, İnsanBu.com sitesi kurucusu Kaan Arslanoğlu ile bir e-söyleşi yapmıştım. Bir dönem benim de yazılarımın yayınlandığı İnsanBu.com , yeni bir yazı dizisi başlatıyor: 15 Yıl Sonra Kongresi .  Dizi yazının tanıtımında şöyle diyor Kaan Arslanoğlu: "15 yıl sonrasının dünyasını ve Türkiyesi’ni bugünden öngörmeye çalışacağız. 15 yıl sonraya bugünden notlar bırakacağız. 15 yıl sonrası için yaşadığımız dönemin güncesini yazacağız. Bu arada bugüne, bugünün eğilim, çevre ve şahsiyetlerine olumlu ve olumsuz değerlerini biçeceğiz. Siyaset, özellikle sol siyaset, geçmişte bir gençlik işiydi. Bugün her bakımdan yaşlılara kalmış durumda. Güncel siyaseti bir tarafa koyalım, dünya görüşü, yaşam anlayışı, insani ilişkiler bakımından giderek daha hızlanan değişim yaşanmakta, altımızdaki zemin hep kaygandı, artık adeta uçmakta. Kafamızdaki dünya ile, bizim doğrularımızla yeni nes

@Sahaf Kafe / Kadıköy - İstanbul En sevmediğin şey ne diye sorsalar, ilk aklıma gelen " plan yapmak " olur. Geçen sene ilk denemesini yapmıştım, pek ayrıntısı olmayan bir plandı . Bu yıl bir aşama ileriye gidip, 2020 boyunca okumayı umduğum yazarları belirleyerek ve hatta bununla kalmayıp sizlerle liste halinde paylaşarak başlıyorum seneye.  Sözü fazla uzatmadan, neden böyle bir listeye ihtiyaç duyduğumu da anlatayım. Kasım 2004'ten bu yana, iki kez ara vermeyi saymazsak, kesintisiz yazmayı sürdürdüğüm blogumda, 9 Ocak 2020 itibariyle 336 tane kitab a dair not paylaşmışım. Demek ki senede ortalama 20 kitap okumuşum. Son senelerde bu sayı artsa bile okuyabileceğimiz kitap sayısı sınırlı. Ömür, zaten sınırlı. Mutlaka okumak istediğim yazarların bir bölümünün, bugüne kadar hiçbir eserini okumadığımı da fark edince, bu yılı, " senelerin ayıbını kapatma yılı" ilan ettim.  Aşağıdaki listede 12 yazar ismi göreceksiniz. Sıralamanın bir anlamı yok. Bu yazarları

11 ay boyunca aksatmadan yaptığım bir işi, aylık durum değerlendirmesini, son kez yapıyorum. 2018'in sonunda, 28 Aralık 2018'de yazdığım bir yazı vardı: 2019 hedefleri başlıklı, orada somut olmayan bir şekilde ifade ettiğim bir kaç hedef vardı. 2019'un planları nı ise ayrı bir yazıda açıklamıştım: Çok çok uzun senelerdir istediğim ama bir türlü denk getiremediğim bir "öğrenme süreci" yaşamak istiyorum. Pek çoklarından farklı düşünüyorum eski alfabemiz hakkında. En azından harf devriminin üzerinden bir kuşak geçtikten sonra, eski alfabemizi de öğrenmeliydik. Bu sene eski alfabemizi ve dil ile ilgili bir kaç şeyi daha öğrenmek istiyorum. Evde, okumak isteyerek satın aldığım ve bir kısmına başlayıp yarım bekleyen tüm kitapları bitirmek istiyorum. Yarım bırakılanlar bile ondan fazla, satın alıp okunmayı bekleyenlerin sayısı ile birlikte 50 civarında. Kolay bir hedef değil, kitapların büyük bölümü roman değil. Hedef tutmaz ise, 2020'de de yeni kitap almama

Fotograf için kıymetli arkadaşıma teşekkürler... Belki genel değerlendirme yazmak için erken, senenin bitmesine 10 günden uzun bir süre var hâlâ. Instagram hesabımı yeni yıla kadar sükûnete sokmuşken, blogu da sessizleştireyim dedim.  Bol kitaplı - bol huzurlu bir sene oldu 2019.  Yeni yazarlarla tanıştığım, edebiyat dünyasının büyüklüğüne nazaran okuyabileceğim eserlerin azlığını görüp üzüldüğüm, bu sınırlı zamana sığdırılabilecek eserleri iyi seçmenin önemini kavradığım ve bu seçimde yardımcı olan arkadaşlarımın varlığı karşında şükran duyduğum bir sene oldu 2019. Kasım 2019 ile birlikte 16 yaşından gün alan blogumun tarihinde ilk kez sene başı hedefler koyup, ardından her ay durum değerlendirmeleri yayınladım. Hedefler yazısını yayınlarken, bakalım kaç ay sürecek diye düşünüyordum, bu durum değerlendirmelerini yazmam. Oysa, 11 adet değerlendirme yayınladım. 12. değerlendirme, yeni yılda, bir terslik olmaz ise... 2020 dilekleri ise, aslında doğrusu dileği, tek kelime: 

@Zeus Altarı - Küçükkuyu 2019 2019'un 11. aylık değerlendirmelerini yazmanın haklı gururuyla oturdum klavyenin başına. Senenin başında koymuş olduğum hedeflerin hepsine ulaşamadım belki. Ancak her ay durum değerlendirme yazılarını yazmak bile başlı başına bir başarı, blogun sürekliliğini sağlamak bakımından. 2019'un başında aldığım kitap satın almama kararıma büyük oranda uydum. Evde okunmayı bekleyen kitapların sayısı azalmadı gerçi :) 2019 boyunca okuduğum kitapların bir kısmını arkadaşlarımdan bir kısmını da kütüphaneden ödünç alınca, evde okunacaklar, hâlâ çok :) Osmanlıca öğrenme isteğim sürse bile işin doğrusu 2019'da bu konuda çok somut bir girişimde bulunmadım. 2020 içinde bu yönde bir karar alır mıyım bilemiyorum. Bu biraz da tarih konusunda akademik bir çalışma, daha açık yazarsam bir doktora çalışması, yapıp yapmayacağıma bağlı. Eğer böyle bir çalışma yapmayı göze alabilirsem, o zaman Osmanlıca öğrenmeyi, çalışmaya başlamadan halletmek istiyorum.  Diğe