S A D E C E Ö Z G Ü R

Oyunculuğunu büyük keyif ile izlediğim Fırat Tanış'ın Yani adlı şarkısının, ki ilk dinlediğimde Bülent Ortaçgil'in bir şarkısının cover'ı olduğunu düşünmüştüm, sözlerinden alıntı ile bir başlık oluşturdum. Yazı, şarkının aksine aşk ile ilgili değil.  Konumuz bir kez daha sayısal karasal yayıncılık. Bugünlerde Radyo ve Televizyon Üst Kurulu'nun (RTÜK) adını ana haber bültenlerinde duyar oldunuz. RTÜK üyelerinin nasıl belirleneceğine dair hükümler RTÜK Kanunu'nda yazılı. Buna göre RTÜK üyelerini önerme hakkı, TBMM'de temsil edilen ve grubu bulunan siyasi partilerin sandalye sayısına göre bir dağılıma göre yapılıyor. Üye önerme hakkına sahip siyasi parti iki aday ismi öneriyor. Bu iki adaydan birisi Meclis Genel Kurulu'nca seçiliyor. RTÜK'ün adının haberlerde geçmesinin nedeni AK Parti tarafından önerilen isimlerden birisinin ayrılması ile boşalan üyelik için kimin öneri hakkının bulunduğuna ilişkin tartışma. Takip ediyorsanız son haftalarda AK Parti'de...

Dün LinkedIn hesabımdan şöyle bir paylaşım yaptım: #istanbul  sevgim ev-iş arası ulaşımın günlük toplam 4 saat sürmesine karşın azalmıyor, aksine artıyor. Peki bunun sırrı ne? Tam donanımlı Vito ile mi seyahat ediyorum? Yoksa.... Yanıtı merak ediyorsanız yarın  sadeceozgur.com  adresine beklerim.... #sadeceozgur Dün verdiğim sözü yerine getireyim. Ev ile iş yerim arasında deniz var. Asya kıtasında oturup Avrupa kıtasında çalışanlardan birisiyim. Hâl böyle olunca ulaşımda saatler geçirmek bir İstanbul klasiği. Okulların açılmasının ardından, ulaşımda geçen süre, günlük 4 saati buluyor. Yukarıdaki paylaşımda da yazdığım gibi buna karşın İstanbul sevgim azalmıyor, aksine artıyor. İşte sırrı: Ev ile iş yerim arasını iş yerinin servisi ile gidebilirim. Kapımın önünden alıp, iş yerime kadar götüren ücretsiz servis olanağım var. Ancak bugüne kadar hiç kullanmadım servisi. Nedeni basit: trafik. İstanbul'da senelerdir yaşayanlar eskiden belli saatlerde belli rotalarda trafik olurd...

Geçen günlerde futbol yazıları başlasın diyerek duyurusunu yaptığım yeni etiketin ikinci yazısıyla karşınızdayım.  Baştan söyleyeyim, futbol ile ilgili bilgim, bu yazıyı okuyanların büyük çoğunluğundan azdır. Bu yüzden yazıyı okumak için vaktinizi harcayıp, sonra bana kızmayın. Belki ilerleyen haftalardaki yazılardan başlayabilirsiniz okumaya. Bu hafta Beşiktaş Trabzonspor maçı ile ilgili yazacağım. Çünkü 90 dakikasını ve ardından bir kaç kez geniş özetini izlediğim tek maç o.  Öncelikle her iki takıma da teessüflerimi sunayım. Ülkemizde şampiyonluklar yaşamış iki köklü kulübünün karşılaşmasının daha seyir zevki yüksek bir 90 dakika sunmasını beklerdim. Gelelim maça, Beşiktaş'ın kendi seyirci ve saha avantajını kullanarak maça hızlı başladı. Trabzonspor ise gerek Monako maçının yorgunluğu gerekse deplasmanda oynamanın getirdiği koşulları kabullenmiş bir görüntü veriyordu. Bir korner organizasyonu ile Beşiktaş'ın neredeyse tüm oyuncuları ceza sahaları içindeyken bomboş kafa vur...

2004 yılından beri yazdığım blogda futbol etiketli hiç bir paylaşım yok(tu). Bu "önemli eksikliği" görüp, geç de olsa ben de futbol yazayım dedim. Kendimi bildim bileli Trabzonspor'un taraftarıyım. Neden diye sormayın ve hemen yanıt vereyim, Trabzonlu değilim, annem de babam da Trabzonlu değil, Trabzon'da doğmadım, Trabzon'da üniversite okumadım.... Diğer sorularınıza toptan yanıt olsun, Trabzon ile herhangi bir bağlantım yok, kentin futbol takımını desteklemek dışında. Gelelim bu futbol yazılarının nereden çıktığına. Belki bilenleriniz vardır, bir süredir TRT Spor kanalında teknik yönetmen olarak çalışmaya başladım. TRT'de çalışmaya başlamamın üzerinden neredeyse 25 sene geçtikten sonra yeniden yayına, rejiye dönmek farklı hissettirdi, ama bu yazının konusu değil bu duygular... TRT Spor'da teknik yönetmenlik yapmanın hayatımdaki en önemli etkisi futbolla çok daha yakından ilgilenmek durumunda kalmam. Futbola daha fazla maruz kalmak diye de ifade edebiliri...

Blogun düzenli okuyucuları fark etmiştir, artık İstanbul'da yaşıyoruz. İmparatorluklara başkentlik yapmış, tarihi binlerce sene öncesine giden, yirmi milyonun üzerindeki nüfusu ile birçok ülkeden kalabalık bu dev kent, seneler seneler boyu korkutmuştu beni. Hep, gezmek için güzel, yaşamak için zor bir kent deyip durdum. Koşullar gereği yaşamaya mecbur olduğumdan kendimi kandırıyor muyum emin olamıyorum ama şunu itiraf etmeliyim ki İstanbul'u çok sevdim. Doğru, çok kalabalık. Günün neredeyse her saati, şehrin neredeyse her yerinde insanlar ve araçlardan oluşan bir akıntı var. Eskiden İstiklâl caddesine gittiğimizde, Ankara'dan gelen herkesin ilk yaptığı, akıntıyı görüp şaşardık. Şimdi o akıntının şehrin tüm ana caddelerinde olduğunu düşünün. Doğru trafik korkunç. Belki bir ara yazarım, bu günlerde ulaşım araçlarım arasına taksi de girdi. Günde en az bir kez biniyorum taksiye. Taksi ile gittiğim yol uzun değil, hatta kimi kez asgari ödeme, taksi metrenin yazdığından fazla o...

ESRA Dur be kedicik, tamam mama istiyorsun ama artık kocaman oldun, öyle atlanmaz uyuyan insanın tepesine. Hem daha güneş bile doğmamış, nasıl bu kadar acıkmış olabilirsin. Yatmadan koymuştum mamanı. Anlaşıldı, sen sıkılmışsın. E, yok öyle hem uyandırıp hem tırmalamak. Pamuk gibiyim galiba ben de. En azından Serdar öyle diyor. Kediye benzemişim kediyle senelerce birlikte yaşadığım için. Salak şey. Erkeklerin hepsi salak mı yoksa karşıma hep salaklar mı çıkıyor? Babam demişti liseye geçtiğimde. Bak kızanım, artık büyüyorsun. Erkesler biz gibi olmaz. Seni üzerler, kızdırırlar, aldırma unlara. Takma kafana iç birini. Sen doğru bildiğin gibi yaşa. Biz seni doğru yetiştirdik, baktın bir şeyler ters, anna ki karşındaki ters. Söz ver bakam, takmayacan kafana tokadan başkasını. Söz mü? Söz demiştim ve çok gülmüştüm. Takmadın kafama tokadan başkasını o günden bu yana. Şarköy gibi değil elbette ülkenin tümü. Hele Ankara… Bozkırın ortasına ilk geldiğim günü unutamam. Ankara’da denizin olm...

Pek kıymetli okuyucularım. 2019 yılında yazmaya başladığım ve uzunca süre nereye varacağını bilemediğim için bloğun derinliklerinde parça parça kalmış Ali Bey, sonunda toparlanıp bir öykü haline geldi. Önce burada , ardından Dr. Kaan Arslanoğlu'nun insanbu.com sitesinde yayınlandı. Ali Bey'in macerası ise bitmek bilmiyor. Öykü, kısa romana dönüşüyor. Şimdilik 23 A4 uzunluğunda, bittiğinde muhtemelen 80 - 90 sayfalık bir kısa roman olacak.  Seneler boyunca yazıp anlatmaya çalıştığım sayısal karasal televizyon yayıncılığı konusu, romanın ana eksenini oluşturuyor. Romanın finalini ben de merak ediyorum.

Kelimelerin doğru okunmalarına neden ve ne zaman böylesine takıldım, hatırlamıyorum. Bu yazıyı fazla uzatmayacağım. Son dönemde çok sık duyduğum okuma hatalarını düzelteceğim sadece... LinkedIn : İlk kim link edin diye okudu, gerçekten merak ediyorum. Site Türkçe arayüze sahip diye mi böyle yerleşti acaba? Doğrusu Linkt-in diye okunmalı. Bağlı, anlamında... Porsche : Bu Alman markası, bu marka araç sahiplerinin bir bölümü de dahil olmak üzere, porş olarak okunuyor. Oysa por-şe diye okunmalı. Hermann Hesse : Demian ve Bozkırkurdu gibi kült romanların yazarının soyadı çoğunlukla Hes diye okunuyor. Oysa Hes-se olmalı. Bu kadar gereksiz bir yazıyı neden yazdım ben de yazıyı bitirince düşündüm. Yanıtını bulamadım. Madem gereksiz, neden yayınlıyorsun diye sormayın...

Bu yazı için uygun başlığı bulmam epey vaktimi aldı. 2004 yılı Kasım ayından bu yana yazıyorum. Binin üzerindeki yazılarımın önemli bir kısmı teknoloji ile ilgili. Hâl böyle olunca Youtube ve yayıncılık konusunda da daha önce de yazmıştım elbette. 2007 yılında , belki bu yazıyı okuyanların bir bölümü henüz dünyaya gelmemişken, klasik televizyon yayıncılığını değiştirecek / dönüştürecek bir şey olarak bahsetmiştim.  Peki ne oldu da yeniden Youtube kanalları başlıklı bir yazı yayınlıyorum. Aslında olan "yeni" bir şey yok. 2007 senesinde, doğru bir öngörü ile, belirttiğim gibi " Yayıncılıkta gelinen son nokta, içeriği internete koyup, izleyicinin istediği zaman istediği yerden istediği cihaz ile bunlara ulaşmasını sağlamak. " Yukarıdaki cümlede özetlediğime ek olarak gelişen cihaz teknolojileri sayesinde artık çok daha ucuza makul kalitede bir içerik hazırlanabileceği gerçeği. Bu iki gelişme birleşince ortaya benim de keyifle takip ettiğim bir çok kanal çıkıyor. Eskide...

İstanbul güzellemesi yazım üzerine e-posta ile ulaşan kimi okurlar işimin evime yakın olduğu sonucu çıkarmışlar.  Bir okur hayatımda metrobüse hiç binmediğime emin olduğundan bahsetmiş.  Hem bu iki değerli okuyucum hem de merak eden herkes için bu sabah işe ulaşmak için yaptığım yolculukları yazayım istedim.  Metrobüse hiç binmediğim tahmini elbette doğru değil. Ancak boğaz geçişini olabildiğince vapur ile yapıyorum. Eski bir Ankaralı olarak deniz havası hâlâ terapi gibi geliyor. Bu arada unutmadan ekleyeyim, hem iş yerimin servisi var hem benim otomobilim. Yani istesem servisle ya da otomobille iş yerine ulaşabilirim. Ancak ben her sabah benzer bir yolculuğu tercih ediyorum. Daha uzun sürüyor, çok daha sıkışık oluyor araçların içi, gene de insanların içinde, hayatın içinde olmayı tercih ediyorum.  1. Tavşantepe - Kadıköy ( metro ) 2. Kadıköy - Karaköy ( vapur ) 3. Karaköy - Tünel ( füniküler ) 4. Şişhane - Sanayi ( metro ) 5. Sanayi - Seyrantepe ( metro ) 6. Seyrant...