Kimi bir kaç cümlelik kimi bir kaç sayfalık anılarla dolu öykücükler ve tümünü bağlayan farklı bir kurgu. Barış Bıçakçı'nın son novellasını severek okudum. Okuma heyecanını bozmadan, konusundan kısaca bahsetmek istiyorum. Halis Bey, emekli elektrik mühendisi. Ayşe ise başarılı bulunan bir öykü kitabı yayınlamış bir peyzaj mimarı ve tercüme yaparak hayatını kazanıyor. Tercüme bürosunda rastlaşıyorlar ve Halis Bey Ayşe'den anılarını öyküleştirmesini istiyor, ücreti karşılığında. Novella, Halis Bey'in anıları ve Ayşe'nin hayatını anlatan bölümlerle kurulmuş. Novellada yer alan bölümlerin her biri ayrı öyküler haline getirilebilecek derinlikte. Ayşe'nin hayatına dair bölümlerde ülkenin gündemine dair göndermeler de yer alıyor. Daha önce okuduğum eserlerinde olduğu gibi bolca Ankara var arka planda. Hatta Garson başlıklı bölümde Ankara başrolde. İstanbullular deniz yok, fazla gri dese de Ankara, Ankara'da yaşamaya alışmışlar için kendine has özellikleri ve güzelli...
Cumhuriyet gazetesindeki köşe yazıları ile tanıdım Kavukçuoğlu'nu. Sonra bir gün çalıştığım kurumun kütüphanesinde görüp deyim yerindeyse bir solukta okuduğum anı kitabı Sen Vatan Haini misin Baba, bir sonraki anı kitabını okumaya sürükledi. Ala Geyik Sokağı Yoksa Bir Liman mıydı? anıların devamı nitelğindeydi. Anıların ayrıntıları şaşırtıcıydı. Bu ayrıntıların nedenini geçtiğimiz haftasonu Bursa'da öğrenmiş oldum: özlem. 22 yıl zorunlu olarak Almanya'da kalan yazar, cumartesi günkü söyleşisinde bu ayrıntıları açıklamak için ekler pastasını örnek verdi. Ne ilgisi var diye düşünüyor insan ilk duyunca. Ekler, Fransız kökenli bir pasta türü. Ülkemizde de hemen hemen her pastanede yapılır. Gelin görünki Almanya'da bilinen ve yapılan bir pasta değil. Kavukçuoğlu'nun çok sevdiği bu pastaya duyduğu özlem onu geçmişin İstanbul'undaki pastanelere, onların sahiplerine, sahiplerinin öykülerine götürüyor. Sadece ekler pastasının oluşturduğu çağrışımları ve 22 yıllık yurt özlemini düşününce anlaşılıyor kutaplardaki ayrıntılar.
Komik Şeyler Yazmak, yazarın Can Yayınların'ndan 2007 Ekim'inde çıkmış ikinci öykü kitabı. Öykü yazmak bence roman yazmaktan daha güç. Güçlüğü kısa metinlerde konuyu toparlamaktan kaynaklanıyor. Bursa'daki söyleşide öykü konusunda yeni olduğunu ve kimi durumlarda konuyu uzatmaktan kendini alı koyamadığını anlatmıştı. 13 öykünün yer aldığı Komik Şeyler Yazmak'ta Cevriye Hanım, Ortaköy'de Bir Gün ve Kurmay Tevfik adlı öyküleri beğenerek okudum. Hayatın içinden insanların portreleri var öykülerde. Birbirlerini anlamayanlar, hor gören/görülenler, farklı kültürler...Kapıcı ve Şarkıcı öykülerini ise fazla uzun buldum. Aslında sorun öykülerin uzunluğundan konuyu toparlamaktaki sıkıntılar.
Elbette bu görüşlerimin edebiyat eleştirisi olarak değerlendirmemek gerekiyor. Ne öyle bir iddiam ne de yetkinliğim var bu konuda. Sadece beğenerek okuduğum bir yazarın kitabı ile ilgili görüşlerimi yazıyorum. Kitabı Bursa Ankara arasındaki otobüs yolculuğunda bitirdiğimi söylersem ne kadar kolay okunulur bir dille yazıldığını anlatmış olurum sanırım...
Yorumlar
Yorum Gönder
Yorumlarınız denetimimden geçtikten sonra yayınlanacak. Beğenmediklerinizi hakaret içermeyen şekilde ifade edin lütfen.