Dikimevi - Kızılay arası kaç sene?

2015, Ankara

Soru abes gelebilir kimilerine. Aslına bakarsanız başlığı, yazıya başlarken akıl ettim. Yazıyı okuyunca siz de hak vereceksiniz, bu yazıya en uygun başlık budur. Anlatayım efendim:

Üç yaşından bu yana Ankara'da yaşayan ve kente aşık bir insanım. Şaka ya da kinaye değil sözüm. Gerçekten aşığım bu kente. Aslına bakarsanız, kişiler arasındaki aşk ilişkisi için geçerli olmasa da bu söyleyeceğim, kente aşk için tek sebep, kenti tanımak. Dediğim gibi bir kişiye aşık olmak için tanımamak gerek belki de, neyse konuyu dağıtmayayım şimdi. Zaten bir süredir pek toplu da durmuyorum, bu konuya ise hiç girmeyeyim. Ne diyordum, evet ben Ankara'ya aşığım, çünkü Ankara'da kendimi rahat hissediyorum. Her semtini biliyorum, her semtte neyle karşılaşacağımın farkındayım. Sürpriz yapmıyor bana, caddeler, sokaklar...

Kendimi hatırladığımda Tuzluçayır mahallesinde oturmaya başlamıştık. Aslında İncesu mahallesinden de hatırladıklarım var ancak asıl anılarım yolağzına dair. İlkokula Süleyman Nazif'te başladım ve dördüncü sınıftayken İltekin'e geçtim. Dört ve beşi İltekin'de okumamın Anadolu Lisesi sınavları için çok daha iyi olacağını düşünmüştü bizimkiler. İşin doğrusu pek katkısı olmadı galiba. İlk sınav iyi olsa da ikincisinde çuvalladım ve Cebeci Ortaokulu'na kaydım yaptırıldı. 

Özel Arı Koleji diye bir yer açıldığını, sınav puanına çok dikkat etmeden öğrenci aldıklarını öğrenince, beni Cebeci Ortaokulu'ndan alıp Arı Koleji'ne 165 numara ile kayıt ettirdiler. Eğer orta birinci sınıfın yaz tatilinde özel okullarda okuyan öğretmen çocukları için anadolu liselerine geçiş sınavı olmasaydı Özel Arı Kolej'inin ilk mezunlarından olacaktım, büyük olasılıkla. 

Anlatacağım bu da değil aslında, ama bu bilgilere sahip olmadan Dikimevi - Kızılay arasının kaç yıl olduğunu anlatamam. 

Kusuruma bakmayın...

Sadede geliyorum sonunda. Efendim, evimiz halen Tuzluçayır mahallesinde ve bizim mahalleden Arı Koleji'ne giden başkası olmayınca ben, servise falan bin(e)miyorum. Okula erken başladığım için ortabirinci sınıftayken 11 yaşında olmalıyım. Sene 1985 olmalı. Cuma günleri okul yarım gün ve ben öğlen çıkmışım. Sanırım mayıs falan aylardan çünkü hava sıcak. Elimde çantam Kızılay'dan eve doğru geleceğim. Cebimdeki para ya dondurma almama ya da yola yetecek. İkisine birden yetmiyor. Dondurmayı tercih edersem yürümek zorunda kalacağım. Otobüs - dolmuşa binersem ise dondurma alamayacağım. 11 yaşımın cesaretiyle ve dondurmanın cazibesiyle kararımı verdim. 

Ne kadar uzak olabilirdi ki Kızılay'dan Tuzluçayır?

İşte bu sabah bu yolu tersinden yürürken tüm o geçtiğim ve o zaman bana inanılmaz uzun gelen caddeler boyu, hep o günden bugüne hayatım gözümün önünden geçti. Her sokak başında elinde çantası giderek ağırlaşan ama azimle yürümeyi sürdüren 30 yıl önceki halim vardı. 

Bugün de sırtımda gittikçe ağırlaşan bir çanta vardı. Bu kez ağırlığı fiziksel değildi. 

Otuz yıl önce içimde büyük umutlar, çantamda ise, ilerleyen yıllarda da değişmeyecek, bir türlü düzgün tutulamayan defterlerim. Her dönem başı büyük özenle seçilen kaplar, ortaokul - lisede kareli defterler, üniversitede not kağıtları... Hiç fark etmedi, bir türlü özendiğim defterler gibi olmadı benim tuttuklarım. 

Otuz yıl sonra bu kez çantam, okuduğum birbirinden ilgisiz kitaplarla dolu. Belirli bir çizgi dahilinde okuyayım diye uğraşsam da bu maymun iştahı doyurmadan duramıyorum. Profesyonel anlamda uğraştığım projeler için de durum pek değişik değil. Bir savrukluk var ve bu değişmiyor otuz yıldır. Belki de daha uzun süredir. 

Hayırlısı deyip, yazıyı burada keseyim. Başlıktaki sorunun yanıtını da ekleyerek: 

Dikimevi Kızılay arası OTUZ sene'dir.