S A D E C E Ö Z G Ü R

Senenin son gününde, yabancı bir şehirde kayboldum. Navigasyonlu dünyada kaybolmak mümkün mü diye sormayın. Nereye gideceğini, nerede olduğunu bilmemek diye tanımlıyorum kaybolmayı. Ben de böylesi bir ruh halindeyim.  Kaybetmeden bulmak mümkün mü? Belki de bu yüzden kaybolmak istedim, yeniden bulabilmek için. Neyi diye sormayın. Bilsem kaybetmezdim zaten. Aramadan bulamayacağım için geldim belki bu yabancı şehre. Şehir yabancı da olsa dünya aynı. Binalar ve insanları ilk kez görsem bile hayatın akışı aynı. İnsanlar sabahları işe akşamları eve koşturuyor. Belki onlar da arıyor, kaybettiklerini. Belki onlar da kaybolmuşlar ve farkında bile değiller kaybolduklarının. 

Bir daha arasam, acaba gelmiş midir eve? Gene annesi çıkarsa ne diyeceğim? Konuşmadan kapatsam ayıp, onu sorsam, evladım daha bir saat önce de aramadın mı dese ne cevap vereceğim?  Kartta kaç kontür kaldı onu da bilmiyorum. Kartı takınca gösterirdi eskiden, bozulmuş bu galiba, arama başlamadan göremiyorum kaç kontürün kaldığını.  Öylece kalakaldım pastanede. Birden hışımla kalkıp gitti. Oysa daha yeni oturmuştuk. Çaylarımızı söyleyip pasta sipariş etmiştik. Çayın gelmesini bile beklemedi.  Bu soğukta eve dönmüştür diye düşünüyorum ama kim bilir belki siniri yatışsın diye dolaşıyordur. Ne kadar da aptalım. Öyle pat diye sorunca afalladım. Lafı ağzımda geveledim. Sonra o da kalkıp gitti.  Neyse, bir saatten fazla geçti. Bir daha çevireyim numarayı. Belki dönmüştür.  

Kiraya versem daha iyiydi belki. Her ay alacağım para belli olurdu en azından. Yaz, kış, yağmur, kar, hoş kar yağmayalı uzun zaman oldu gerçi, her gün geliyorum. Bir tek pazarları kapalı dükkan. Haftanın altı günü sabah 10'dan akşam 7'ye kadar bekliyorum. Ömrüm bekleyerek geçiyor desem yeridir.  Önceleri uğrayanlar olurdu. İçeride ne satılıyor merakıyla da olsa girip bakanlar, dolaşıp soranlar. Satın almaya gelen müşteri, dükkana girişinden belli oluyor zaten. Zararı yok, almasa da girsin, dolaşsın, sorsun. Bir ses oluyor en azından. Şu kedilerin mırıltısı da olmasa, yaşam belirtisi yok dükkanda.  Bu sessizlik, sadece benim dükkanın kaderi de değil. Tüm pasaj sessizliğe büründü son senelerde. Dipteki çay ocağı da olmasa kimselerin uğrayacağı yok. Çay ocağını ayakta tutanlar ise şu fotoğraf meraklıları. İşte bak, gene birisi gelmiş. Elinde telefonu çektiği fotoğrafa bakıyor. Biraz da etrafındaki dükkanlara baksa ya. 

Yılbaşı yaklaşırken, artık pek sık göremediğimiz bir manzara eşlik etsin bugünkü denemeye. "Deneme" etiketini seçtim bu yazılar için. Adına bakıp beklentinizi yüksek tutmayın. Bir arayış, farklılık anlamında deneme. Edebi bir tür değil kastettiğim. Kar yağışını özleyenlere hediyem olsun. Trafik, yağmur yağdığında bile çile hâline geliyor ki kar yağsa nasıl olur tahmin etmek güç değil. Bu yüzden, karın şehir merkezine yağmamış olmasını bir şans olarak görmek gerek belki de.    

Sahilde oturdum, denizi seyrediyorum. Dalgaların kayaları dövdüğü günlerden birisi. Böyle havalarda sahil boş oluyor. Havaya aldırış etmeden bisikletini sürmeye çalışanları kovalayan köpekler, onlardan kaçmaya çalışmakla ağaca tırmanmak arasında kararsız kalan kediler bir de ben. Bu kadar denize yakın olmasaydım keşke diyen ağacı unutmamak gerek elbette. Bulutlar gökyüzünün büyük bölümünü kaplamış olsa da ufuktaki maviliği gizleyememiş.  Hayat da öyle değil mi? Bazen her yanı bulut kaplasa da mavilik ya bulutların üzerindedir ya da bir kenardan kendisini göstermektedir.   

Dalgaların sesini dinlemeyi seviyorum. Huzur veriyor. Kimi arkadaşlarım denize girip, suların içinde oynuyor. Bense denizi seyretmeyi, dalgaları dinlemeyi tercih ediyorum. Havalar soğumaya başladı. Kalabalık azaldı. Çocuk parkında yaramazların cıvıltıları yok artık. Salıncağın gölgesinde pinekleyen bir kaç arkadaş var parkta canlı namına.  Sabah, daha güneş doğmadan gelip oltasını sandalyeye sabitleyen adam da olmasa, sahile de gelen yok.  Kasabanın bu halini seviyorum. Tüm kasabanın tek sahibi bizmişiz gibi geliyor. Yemek bulduğumuz sürece değmeyin keyfimize.  Adam bugün balık tutabilecek mi acaba?

Bu güneşli güzel günde tepelerde ne işin var dediğinizi duyar gibi oldum. Herkesin güvenli bir evi yok ne yazık ki. Ben de isterdim cam kenarına kurulup sokağı seyrederken kemiklerimi ısıtmayı. Gelin görün ki benim kaderime sokaklarda hayat mücadelesi düştü. Bu çitin üzerini ilk gösteren Sarman mıydı yoksa Tekir mi net hatırlayamıyorum. Epey zaman geçti üzerinden. Köpekler ya da trafik çoğaldığında, sakince dinlenebileceğimiz bir yer aradığımızda çıkıyoruz buraya. Doğru, çok konforlu değil. Böyle tam alttan çekildiğinde fotoğraf, pek hoş olmuyor ortaya çıkan görüntü, gövdemin büyük bölümü boşlukta kalmış gibi. Gene de şikayetçi değilim çitten.  Sokaklarda yaşamanın zorlukları çok. Ne zaman yemek bulabileceğimiz belli olmuyor. Arabalar, kimi insanlar ve köpekler bize rahat vermiyor. Yağmur ve soğuk havaları da sevmiyoruz.  Fotoğrafı çeken amcaya anlattım tüm bunları. Ne kadarını anladı, ne kadarını size aktardı bilemeyeceğim.  Köpeklerin bizle ne dertleri olduğunu bilemedi...

Birbirinden ince bir çizgiyle ayrılmış, farklı boyut ve renklerdeki çokgenlerden oluşan fotoğraf bana hayatı hatırlattı. Bu kareyi çekip bir blog yazısının öznesi yapma fikri oluştuğundan beri yazı kafamda şekilleniyor. Yazıp yazıp siliyorum. Bir saat önce harika diye düşündüğüm içeriğin, bir saat sonra saçmalık olduğuna karar veriyorum.  En doğrusu, yazıyı kafamın içinden çıkartıp bloga aktarmak. Yoksa yazıp silme döngüsü bitmeyecek.   Çokgenleri her gün karşılaştığımız olaylar dizisine benzetiyorum. Her birisi kendi içinde farklı renklere boyanmış, kimi canlı ve coşkulu; kimi daha soluk ve karanlık. Birbirinden ince çizgiyle ayrılmış da olsalar bütünü oluşturan parçalardan ibaretler aslında. Anlamları, diğer parçalarla birlikteyken ortaya çıkıyor. Bir metro durağında gördüğüm bu sanat eseri bende böylesi çağrışımlar yaptı. Videolarla çevrili dünyamızda, umarım yazılarım gününüzü güzelleştiriyordur. Videoya inat, yazmaya devam edeceğim. Okuyanların çoğalması dileğiyle......

Soğuk bir kış. Bulutsuz, masmavi gökyüzü havanın ayaza döndüğünün kanıtı. Güneş var ama ısıtmıyor. Avluda bir ileri bir geri yürüyorum.  Eldivenin içinde bile kaskatı kesilmiş ellerimi birbirine sürterek ısıtmaya çalışırken içeriden gelecek iyi haberi bekliyorum. Ne kadar da uzun sürdü değerlendirmeleri.  Bir saat önce sözlü sınavın sonunda, siz dışarıda bekleyin, birazdan sonucu açıklarız deyip beni kapının önüne koyarlarken işin bu kadar uzayacağını hiç tahmin etmemiştim.  Gidip bir kafede beklesem, ama ya bir şey sormak için seslenirlerse. En iyisi soğuğa aldırmadan beklemeye devam etmek.  Hayat da böyle bir şey değil mi zaten. 

Metrodan çıkmak için yürüyen merdivene adımımı attığımda, dışarıda beni nelerin beklediğinden haberim yoktu. Okula, işe yetişme telaşında olanların kalabalığı bitmiş, toplu ulaşım, acelesi olmayanlara kalmıştı. Merdivenin son basamağını geldiğimde sokak sakin ve huzurlu görünüyordu.  Sabahın serinliği yerini öğleye geçişin ılıman haline bırakmıştı.  Kediler ve martılar duvar diplerine bırakılmış yemleri paylaşıyor, kargalar bu paylaşımdan kendilerine de pay düşecek mi merakıyla olan biteni izliyordu.  Her zaman döndüğüm sokağı es geçip ilerledim. Yeni sokak, yeni binalar, yeni yüzler... Tek sokak değiştirince bile karşıma çıkanların farklılığı şaşırttı.  Yürümeyi sürdürdüm. Güneş yükselirken bulutsuz gökyüzü alabildiğine maviydi. Karşılaştığım insanların kiminin yüzü tanıdık gelse de bir çoğunu ilk kez görüyordum. Oysa sadece bir sokak değiştirmiştim.  Sokağın sonundaki kafenin bahçesinde yaşlı bir çift sabah kahvesi içiyordu. İkisi de sokağa dönük, yan yana san...

Gölgeleri oldum olsası sevdim. Işığın somut göstergesi gibi geldi bana. Işığın yönüne ve şiddetine göre değişmesini, hayatın farklılaşan akışına benzettim. Uzayan kısalan, koyulaşan belirsizleşen gölgeler... Gölgelerin bu suskun ama etkili varlığı  çağrışımlar yaptı ömrüm boyunca. Kökenleri çocukluk yıllarıma kadar uzanıyor belki. Ağaçların uzayan gölgelerini izlerken fark etmiştim ışığın ve karanlığın birbiriyle oyununu. Her gölgenin, öyküsü başkaydı; kimi dinginlik, kimi merak, kimi endişe içerirdi. Sessiz sinema gibi, sözsüz öyküler, giz ile görünen arasındaki ilişkiyi mi yansıtıyor acaba? Gölgelerin etkileyici olmaları biraz da bu yüzden sanırım, hayal gücümüzü işe koymaları. Görünen ile giz arasını doldurması bize kalıyor. 

Havaların gidişinden anlamak pek mümkün olmasa da Aralık ayının sonuna yaklaşıyoruz. Mağazalarda ve caddelerde ışıklı, geyikli süslemeler yeni bir senenin geldiğini hatırlatıyor.  Herkesin yeni yıldan bekledikleri farklı elbette. Ben huzur ve sağlık diliyorum, tüm insanlık için.  2025 yılı içinde her hafta en az bir blog yazısı eklemeyi kendime hedef olarak koydum. Bu yazıların belirli bir konusu olmayacak. Doğaçlama, aklıma gelenler, aklıma takılanlar.  Video izlemektense okumayı tercih edenlerdenseniz, beklerim bloguma.  Yazıları, çeşitli tarihlerde farklı mekânlarda çektiğim fotograflar süsleyecek.  Bir de sürpriz bekliyor, 2025 yılında okurlarımı.  Umarım beğenirsiniz...

NOW kanalında dün (15 Aralık 2024) tarihinde gösterilmeye başlanılan Şakir Paşa Ailesi Mucizeler ve Skandallar adlı diziyi büyük bir ilgi ile izledim. Dekorundan kıyafetlerine özenli bir iş çıkmış.  Dizide kucakta çocuk olan, ünlü seramik sanatçısı Füreya Koral'ın bir panosunun İstanbul Manifaturacılar Çarşısı (İMÇ) 1. Blok'un duvarını süslediğini hatırlatmak istedim.  İMÇ'nin farklı bloklarının duvarlarında Bedri Rahmi ve Eren Eyüpoğlu'nun da eserleri yer alıyor. Yolunuz Unkapanı'na düşerse görmenizi öneririm.

Filmli makineler zamanından kalmayım. Siyah beyaz ILFORD'la çektiğim karelerin bir bölümü duruyor hâlâ. Film banyosu, kart baskısı, deklanşöre basıldığı anda film üzerine sabitlenen karenin baskı sırasında değişikliklere uğratılması... Hepsi hoş, güzel anılar oldu artık. Başlıktaki soruyu, neden fotograf çekiyoruz sorusunu son zamanlarda daha çok soruyorum.  Bulduğum bir kaç yanıt var. Sizlerin yorumlarını da merak ediyorum. İşte benim yanıtlarım: İleride dönüp o anı hatırlamak için.   Orada bulunduğumuzu göstermek için. Herkes çektiği için.

Barış Bıçakçı'nın Son Novellası Üzerine: Ankara'da Geçen Hafif ve Derin Bir Hikâye Barış Bıçakçı’nın yeni novellasını bir çırpıda okuyup bitirdim ama etkisi hâlâ üzerimde. Kimi zaman birkaç cümlelik, kimi zaman sayfalara yayılan anılardan oluşan öykücükler… Ve bunların hepsini birbirine bağlayan çok özel bir kurgu. Kitabın tadını bozmamak için konusuna sadece hafifçe değinmek istiyorum. Halis Bey , emekli bir elektrik mühendisi. Ayşe ise peyzaj mimarı, aynı zamanda öykü kitabı yayımlanmış ve hayatını çevirilerle kazanan biri. Bir tercüme bürosunda yolları kesişiyor. Halis Bey, Ayşe'den kendi anılarını öyküleştirmesini istiyor – elbette bir ücret karşılığında. Novella, hem Halis Bey’in geçmişine dair anılar hem de Ayşe’nin bugünkü hayatı Ayşe’nin hayatına dair kısımlarda ülke gündemine ve toplumsal duruma dair küçük ama etkili göndermeler de var. Bu dokunuşlar metni güncel, gerçek ve tanıdık kılıyor. Her zamanki gibi Barış Bıçakçı’nın satır aralarında bolca A...

Cumhuriyetimizin 101. yılı kutlu olsun. 20 senedir, neredeyse kesintisiz devam eden Türkçe blog sayısı fazla değildir muhtemelen.  Videolar, internette geçirilen zamanın büyük bölümünü işgal etmezken daha çok okunurdu yazdıklarım. Son dönemde yazılarımın sıklığı azalsa bile blogu açık tutmayı sürdüreceğim. Eskiden izlediğim filmler ile ilgili bir şeyler de yazardım. MUBİ platformunda  izlediğim Faruk'u önererek bitireyim.  Nice 101 senelere...

Genç Kızlar Labirentinin Esrarı Üzerine: Bir Polisiye, Bir Mizah, Bir İspanya Portresi Öncelikle bu kitabı okumama vesile olan sevgili kızıma teşekkür ederek başlamak istiyorum. Onun önerisiyle, bir sahafta rastlayıp aldım Eduardo Mendoza ’nın 1990 yılında Remzi Kitabevi ’nden çıkan romanını. Türkçeye Fransızca üzerinden , Hüseyin Boysan tarafından çevrilmiş. Neden İspanyolcadan değil de Fransızcadan çevrilmiş, doğrusu merak ettim. Romanı okurken sık sık şöyle düşündüm: Keşke kitabın başına İspanya’nın yakın tarihini özetleyen kısa bir önsöz konulsaymış. Franco kimdir? 1936-1939 arasında yaşanan İspanya İç Savaşı neden çıktı? Kim kiminle savaştı? Bunları bilmeden de elbette kitap okunabiliyor ama Mendoza’nın ince mizahının ve ironik dilinin altını daha iyi kavrayabilmek için bu bilgiler çok işe yarardı diye düşünüyorum. Okurken aklıma sürekli Samuel Beckett’in "Murphy" adlı romanı geldi. Belki de “üslup” açısından… Ancak şunu da belirtmek gerek: Romanı Fransız...

Tehlikeli Şarkılar Üzerine: Tanıdık Bir Tarz, Tempolu Bir Polisiye Polisiye, severek okuduğum bir tür. Tuna Kiremitçi ise beğenerek takip ettiğim bir yazar. Sevdiğim türle, beğendiğim yazarı bir araya getiren Tehlikeli Şarkılar ’ı bir solukta okumam, belki de bu yüzden, kaçınılmazdı. Kitabın kapağında şu ifade dikkat çekiyor: “Bir Başkomiser Perihan Uygur Polisiyesi.” Tıpkı Ahmet Ümit’in Başkomiser Nevzat’ı ya da Emrah Serbes’in Behzat Ç.’si gibi, artık Tuna Kiremitçi’nin de Başkomiser Perihan’ı var. Ve bu kitap, Perihan Uygur’un –yanılmıyorsam– üçüncü macerası. Yazarlığının yanı sıra müzisyen kimliğiyle de tanıdığımız Kiremitçi, bu romanda müzik dünyasını anlatmanın rahatlığı içinde yazmış gibi. Hikâyenin geçtiği evren, onun iyi bildiği bir dünya. Bu da romana ayrı bir doğallık ve renk katıyor. Son zamanlarda yazarlarla yapılan söyleşi videoları izliyorum. Birinde şöyle diyordu, severek takip ettiğim bir yazar: "Romanımı bildiğim şeylerden yola çıkarak kurarım...

Gençliğin O Yakıcı Mevsimi: Parçalı, Yoğun ve Sorgulatıcı Bir Roman Erendiz Atasü’yü  uzun yıllardır Cumhuriyet Gazetesi’ndeki yazılarından tanıyorum. Bu kez, 1999 yılında yayımlanan romanı Gençliğin O Yakıcı Mevsimi ni okudum. Açık söyleyeyim, klasik anlatı örgüsü seven biriyseniz, bu kitap biraz sabır istiyor. Roman, düz bir zaman akışını takip etmiyor. Yer yer anlatıcı değişiyor, zaman sıçramaları oluyor. Hatta ilk bölümlerde biraz bocaladığımı itiraf etmeliyim. Ama bu yapı romanın temel tercihlerinden biri. Zaten anlatılanlar da öyle kolay sindirilecek şeyler değil. 1970’lerin politik atmosferi, gençlik mücadeleleri, kimlik arayışı, kadınlık halleri, içsel çatışmalar... Hepsi romanın içinde, yer yer çarpıcı, yer yer kırılgan biçimlerde karşımıza çıkıyor. Atasü, kolaycı çözümler sunmayan bir yazar. Okuru yormayı, düşündürmeyi tercih ediyor. Bu da her okurun ilgisini çekmeyebilir, ama derdi olan edebiyatı sevenler için güçlü bir yön. Okuma sürecinde bazı cümlelerin ...

Boğaz Manzaralı Sürpriz: Borusan Contemporary'de Modern Sanat İstanbul... Sürprizlerle dolu bir şehir. Her gün önünden geçtiğimiz binaların içinde neler saklı olduğunu bazen yıllar sonra keşfediyoruz. Rumelihisarı’ndaki “Perili Köşk” yani Yusuf Ziya Paşa Yalısı da onlardan biri. Hep manzarasına hayran kaldığım bu yapının hafta sonları modern sanat galerisi olarak ziyarete açıldığını dün öğrendim! Borusan Holding’in ofis binası olan bu muhteşem yapı, cumartesi ve pazar günleri Borusan Contemporary adıyla sanatseverleri ağırlıyor. Binanın içini gezmek için öğrenciler 75 TL, yetişkinler ise 150 TL ödüyor (Şubat 2023 fiyatlarıyla). Güncel giriş ücretleri ve sergiler için mutlaka resmî web sitesine göz atın. Yalnızca süreli sergileri değil, binanın farklı odalarına yayılmış kalıcı koleksiyondan eserleri de görebiliyorsunuz. Binanın her köşesine yerleştirilmiş dijital sanat işleri, yerleştirmeler ve video çalışmaları mevcut. Modern sanat her ne kadar bana çok hitap...

Ogün Hoca ile TRT'de TRT'de son çalıştığım birim TRT Spor'du. Futbolu oynamayı, basketbolu ise izlemeyi seven birisi için, sabahtan akşama futbolun konuşulduğu yayınlarda, rejide teknik yönetmenlik yapmak zor olmuştu ilk günlerde. Zamanla alıştım, sonraları sevmeye başladım. Haftalık rutinlerle tekrar eden bir döngü, futbol maçları. Sıradan hayatlarımıza heyecan katan bir alışkanlık. Hele maçlara gidenlerdenseniz, arkadaşlarla paylaşılan ortak hedeflerin mutluluğu... Bir seneye yaklaşan emekli günlerimde futbol izlemeye devam ediyorum. Bu kez süper lig maçları değil, canlı izlediklerim. TRT Spor'un yayınladığı birinci lig maçlarını takip ediyorum. Altay, Göztepe, Sakarya... Bir zamanlar süper ligde top koşturan bu takımlar artık birinci ligde mücadeleye devam ediyorlar.  Eyüpspor açık ara süper lige doğru yol alıyor. Bu sene lige veda etmesi muhtemel İstanbulspor'un yerine gene bir İstanbul takımının gelecek olması üzücü. Bu gidişle süper lig, bölgesel lige dönüşece...

Dün, Rohde & Schwarz tarafından düzenlenen 5G Yayıncılık adlı sanal yuvarlak masa toplantısına dinleyici olarak katıldım. Almanya ve Fransa deneyimlerinin anlatıldığı etkinlikte çip üreticisi Qualcomm'un paylaştığı vizyon da oldukça ufuk açıcıydı. İlerleyen günlerde etkinliğin kaydı paylaşılırsa, bu yazıya bağlantısını ekleyeceğim. Bu yazıda 5G üzerinden yayıncılığın ülkemiz için önemini değerlendirmeye çalışacağım. Ancak öncelikle filmi biraz geriye sarmamız şart. Bugün Avrupa'da sayısal karasal televizyon şebekesini kurmamış, Türkiye'nin dışında, bir ülke yok. Bir çok Avrupa ülkesinde önce DVB-T, ardından DVB-T2 şebekeleri kuruldu. Kimi ülkeler DVB-T şebekesini pas geçip doğrudan DVB-T2 şebekesini devreye aldı. Televizyon yayınlarını izleyicilere ulaştırmak için kablo ve uydunun yanı sıra sayısal karasal vericiler, sadece Avrupa ülkelerinde değil, tüm dünyada kullanılıyor.  Ülkemizde sayısal karasal televizyon şebekesi ise yok. Neden yok, ne zaman kurulmasından vaz g...

“Kadıköy Sevgilim” – Ahmet Erol’un Eserinde Kayıp Zamanlar 2024’ün ilk ayında bitirdiğim beşinci romanım oldu “Kadıköy Sevgilim” . Ahmet Erol’dan okuduğum ilk eser. 2004 yılından beri bitirdiğim neredeyse tüm kitaplarla ilgili notlarımı blogumda paylaşıyorum, ancak bu romanla ilgili yazıp yazmamak konusunda çok kararsız kaldım. Günler süren gidip gelmelerin sonunda, işte karşınızda bu yazı! Kitap Hakkında Genel Bilgiler Epsilon Yayınları tarafından Haziran 2021’de yayımlanan ve 195 sayfalık bu eser, okuyucusuna içeriğin tamamen hayal ürünü olduğunu belirten bir notla başlıyor. İçerik hakkında detaylara girmeden önce, size birkaç bilgi vereyim. Ömrümün önemli bir kısmını Ankara’da, bir yılını ise Paris’te geçirmiş birisi olarak, Gençlik Parkı’ndaki havuza göl denildiğine ilk kez tanıklık ettiğimi, Ankara Adliyesi’nin yapımının 1978’de başladığını ve Paris’in merkezine 45-50 dakika mesafede balıkçı köyü olmadığını eklemek istiyorum. Bu bilgilerin romanla ne ilgisi olduğunu ...

2006 yılından bir anı Yarım asırlık ömrümde kendimi bildim bileli Trabzonspor'u destekledim. Hangi takımı tutuyorsun sorusuna verdiğim yanıtın ardından hemen Trabzon'un neresinden sorusunun gelmesine alıştım. Oysa ne Trabzonluyum ne de üniversiteyi Trabzon'da okudum. Belki renklerine, belki İstanbul takımlarına kafa tutmasına vuruldum. Son üç haftadır üst üste gelen yenilgilerin ardından soranlar oluyor sosyal medyadan, ne düşünüyorsun diye. Kişiye özel mesaj yazmak yerine buraya not düşeyim, daha kalıcı olsun dedim. Öncelikle bir tespit yaparak başlayacağım. Trendyol Süper Lig'de 2023-2024 sezonunda 20 takım yer alıyor.  Fenerbahçe,  Galatasaray,  Beşiktaş,  Kasımpaşa,  Başaksehir, Karagümrük, Pendik ve Istanbulspor yani ligin neredeyse yarısı İstanbul takımı.  Özellikle hafta ortasında da maçların oynandığı yoğun fikstür,  seyahatin etkisini arttıran bir etmen. Ayrıca deplasman sayılan maçları aslında bir kaç mahalle ötedeki statlarda gene kendi tara...

Gülsoy'un Eserlerini Okumakta Geç Kalmışım: "Gölgeler ve Hayaller Şehrinde" Gülsoy'un eserlerini okumakta geç kalmışım. Gölgeler ve Hayaller Şehrinde adlı roman, Can Yayınları tarafından 2014 yılında basılmış. Ben ise Nisan 2022 tarihli 7. baskısını okudum. Birçok açıdan beni çok etkiledi Murat Gülsoy'un romanı. İyi yazılmış eserleri okuyunca, roman taslağımın üzerinde çalışmak zorlaşıyor. İstanbul: Doğu ve Batının Kesişim Noktası İstanbul, doğu ve batının kesişme noktası. Şehirde yaşayanlar da iki kültürün çatışmasıyla hem beslenmiş hem de öğütülmüş. Roman, arka planda ikinci meşrutiyetin ilanı sonrası İstanbul'u anlatırken baba-oğul ilişkisi, doğu-batı çatışması, din-bilim-agostizm ve yaşamın amacı gibi, tek bir doğru yanıtı olmayan sorular üzerinde düşündürüyor. Gerçek ve Kurgu Arasındaki İnce Çizgi Gerçek kişilerle kurmaca karakterler o kadar başarıyla harmanlanmış ki, kurgu zannettiğim karakterin gerçek, gerçek sandığım ismin ise kurgu o...

Ayfer Tunç külliyatını okumaya devam ediyorum ve bu sefer romanlarının ardından ilk kez bir öykü kitabı okuma fırsatım oldu: Kırmızı Azap . Farklı senelerde yazılmış dokuz öyküden oluşan bu kitap, her bir öyküsüyle derin bir etki bıraktı. En Sevdiğim Öykü: Kırmızı Azap Kitabın adını taşıyan "Kırmızı Azap" öyküsü, beni en çok etkileyen ve en sevdiğim öykü oldu. Bu öykü, yazılmamış eserlerin potansiyel kahramanlarının, yazarın beyin kıvrımlarındaki macerasını anlatıyor. Ayfer Tunç, öyküde karakter yaratma sürecini ustaca ele almış ve okuyucuya yazarın içsel dünyasına dair derin bir bakış sunmuş. Kederin Hakimiyeti: Karakterlerin Derin Dünyası Kitap boyunca hissettiğim en yoğun duygu, karakterlerin içsel kederleri oldu. Anlattıkları olaylar, yaşadıkları hayal kırıklıkları ve kullanılan dil, her sayfada bu kederi hissettirdi. Tunç’un öykülerindeki dilin gücü, okuyucuyu derinden etkiliyor ve kederin farklı yüzlerini gösteriyor. Kırmızı Azap , 2014 yılında ilk bas...

Ayfer Tunç'un Üçlemesinin Sonu: Osman Kapak Kızı ile başlayıp Yeşil Peri Gecesi ile devam eden üçlemenin son kitabı olan Osman 'ı da okudum. Üç kitabı da mahallemizdeki belediye kütüphanesinden ödünç almıştım. İstanbul'un güzelliklerinden bir tanesi de kütüphaneler. Hele kitap fiyatlarının bu kadar yükseldiği günümüzde, okumayı sevenler için vazgeçilmezler. Ayfer Tunç'tan okuduğum dördüncü roman, Osman oldu. Bu, aynı zamanda en kolay okunanıydı. İlk romanın görünmeyen kahramanı, kapak kızı Şebnem'in kocasının hayatını anlatıyor bu kez Ayfer Tunç. 1992 yılında Kapak Kızı yayınlandığında üçleme olacağı belli miydi, merak ettim. Yeşil Peri Gecesi 'nde bu kez adı hiç geçmese de Şebnem'in hikâyesini, onun kendi bakış açısıyla okumuştuk. 2010 yılında ilk baskısını yapan bu kitabın ardından, Osman 'ı okudum. Farklı Anlatıcılar ve Osman'ın Hayatı Osman , farklı anlatıcıların bakış açılarından olayları aktardığı, her anlatıcının özelliklerin...

2024 senesinin tüm dünyaya barış getirmesini diliyorum, ben diledim diye savaşların bitmeyeceğini bilsem de. Ayfer Tunç'tan okuduğum üçüncü roman Yeşil Peri Gecesi . Kapak Kızı adlı roman ile başlayan üçlemenin ikinci kitabı. Kapak Kızı 'nı okumadan Yeşil Peri Gecesi 'ni okursanız, iki roman arasındaki ilginç bağlantıları, ustaca yapılmış göndermeleri fark edememiş olursunuz. Edebi keyif için sırayı bozmamamızı öneririm. Ayfer Tunç külliyatı İstanbul'daki belediye kütüphanelerinde bulunabiliyor, kitap fiyatlarının bu kadar arttığı - gelirlerin düştüğü günümüzde, iyi ki var kütüphaneler. Romanın Yapısı ve Anlatım Tarzı Tek anlatıcı, az diyalog, yavaş tempo ve zaman içerisinde gidip gelmelerle gelişen bir roman. Romanın ilk sayfalarında anladığımız, kahramanın hayatını değiştirecek "son" ve bu sona yol açan tüm ömür, anlatıcının gözünden seriliyor okuyucunun önüne. Tunç'un romanında, temponun yer yer çok düştüğünü düşündüm. Sonra, romanı okuma...